บาหลี-บาหรู ๔

เกริ่นนำไว้หลายวันแล้วว่าจะพาท่านไปเที่ยวนอกเมือง แต่มาติดปีใหม่หรือ เทศการเยื้องปี้ อยู่หลายวัน วันนี้ได้ฤกษ์ดี ผมจะพาไปเที่ยวนอกตัวเมืองบาหลีขึ้นไปทางเหนือจากเมืองหลวงของ บาหลีที่เรียกว่า เด็นพาซ่า ประมาณชั่วโมงครึ่ง เป็นเมืองเล็กๆนี้ชื่อว่าเมืองอูบุด เคลอด เมืองนี้เป็นเมือง อยู่บนเขาแต่ไม่ได้อยู่ติดทะเล คนนิยมไปเที่ยวที่นี่กันมากเพราะสองสาเหตุ สาเหตุที่หนึ่งเพราะที่นี่มี อาหารพื้นเมืองของบาหลีที่อร่อยม๊าก ม๊าก ชื่อบาบี กูลิง (ไม่ใช้แปลว่ากูเป็นลิง) แต่ บาบีแปลว่า หมู กูลิงแปลว่าเอามาย่างหรือปิ้ง รสชาติทั้งแปลกและอร่อย วิธีการทำก็ คือเอาหมูตัวโตกว่าหมูหันโต๊ะจีน บ้านเราสัก ๒-๓ เท่ามาหันจนหนังกรอบดีแล้วก็สับใส่จานมาให้เรากินกับข้าวสวยร้อนๆ หรือใครอยาก จะให้ลาดข้าวมาเลยก็ได้ ฟังดูเผินๆไม่น่าจะแปลกตรงไหน เพราะส่วนใหญ่แล้วชาวเกาะต่างๆในเอเซีย ตั้งแต่ฮาวาย กวม ฟิลิปปินส์ ฟิจิ ก็นิยมทำหมูหันแบบนี้กันทุกเกาะ แต่ละชาติก็มีสูตรในการทำที่แตก ต่างกันออกไป ความแปลกและอร่อยของบาบี กูลิง อยู่ตรงที่เขาจะเอาเครื่องปรุงหลายๆอย่างสับจนละ เอียดแล้วยัดเข้าไปในตัวหมูจนแน่นแล้วเอาไปหันจนสุก เวลาเอามาสับใส่จานมาให้เรากินนั้น ก็จะเอา เครื่องปรุงที่ยัดอยู่ในตัวหมูนั้นใส่มาด้วย เท่าที่วิเคราะห์ดูจากรสชาติและกลิ่น ที่เป็นหลักๆก็มี กระเทียม หอมแดง ตะใคร้ พริก พริก และพริก และขอบอกว่า พริกที่นี่เผ็ดระเบิดเทิดเทิง ซึ่งตรงกับความชอบ ของคนไทยอยู่แล้วก็เลยซัดกันจมเขี้ยวกันไปเลย นอกจากนั้นก็มีลูกเล่นอีกเล็กน้อย คือเอาเครื่องในหมู มาสับหยาบๆ แล้วก็ผัดกับเครื่องปรุงที่ยัดใส่ไปตัวหมูนั้นแหละใส่มาให้กินอีกด้วย

รสชาติก็มีความกรอบของหนังหมูหันบวกกับเนื้อที่ติดมันซึ่งมีมากกว่าหมูหันบ้านเราเพราะใช้หมูที่ตัวโต กว่าบวกกับรสชาติและความหอมและความเผ็ดของเครื่องเทศที่ยัดไว้ในตัวหมู่นั้นแปลก อร่อยมาก หากใครยังไม่สะใจกับความเผ็ด บนโต๊ะมีพริกสับผัดกับน้ำมันใส่ขวดไว้ให้เติมได้อีก ทำให้ ความเลี่ยนเนื่องจากมันหมูนั้นหายไปหมด กินกับข้าวร้อนลาดด้วยซีอิ้วดำอย่าบอกใครเลย หายคิดถึง อาหารไทยไปหลายวัน แต่ขอบอกว่าร้านนี้คนแน่นมากๆ ไม่มีระบบการจอง หรือจัดระเบียบใดๆทั้งสิ้น เพราะเจ้าของร้านทำอาหารกันมือเป็นระวิงไม่มีเวลามาดูแลตรงนี้ คงได้แต่ภาวนาไปตลอดเวลาว่า ขอ ให้เทพเจ้าทั้งหลายจงประทานมือมาให้อีกแปดมือจะได้บริการคนกินได้ทัน เพราะฉะนั้นคนกินเลยต้อง เล่นเก้าอี้ดนตรีกันเอาเองใครชอบโต๊ะไหนก็ยืนเฝ้ากัน พอคนเก่าลุกปั๊บก็ต้องรีบนั่งปุ๊บ วันนั้นผมไปถึง เกือบบ่ายสองโมงแล้วแต่คนก็ยังแน่นเป็นปกติ รออยู่สิบห้านาทีกองหน้ากล้าตายไปแย่งที่นั่งมาได้ก็โล่ง ใจไปขั้นหนึ่ง ขั้นที่สองนั่งรอว่าเมื่อไรอาหารที่สั่งจะมา หลังจากที่รออยู่ประมาณอีกครึ่งชั่วโมง ก็ได้ อาหารตามสั่ง ต้องชมเชยว่าพนักงานที่ร้าน มีความจำเป็นเลิศใครสั่งอะไรไม่มีพลาดและก็ไม่มีการ ผิดคิวหรือลัดคิว ใครมาก่อนได้ก่อน เพราะถ้าขืนผิดคิวคงจะได้มีการลุกขึ้นตีกันแน่ๆด้วยความโมโห

หิว วันนั้นผมก็ทั้งหิวทั้งเหนื่อย (กินซะเหนื่อย) เลยลืมถ่ายรูปร้านมาให้ดูด้วย ออกมาแล้วนึกขึ้นได้เลย ถ่ายรูปอาคารหลังนี้มาให้ดูแทน ร้านที่ขายบาบีกูลิงตั้งอยู่หลังอาคารนี้แหละ ไปถึงที่นี่แล้วถามใครก็ได้ ที่ฟังภาษาอังกฤษรู้เรื่อง ว่าร้านบาบีกูลิงอยู่ตรงไหนรับรองว่าทุกคนรู้จัก เพราะมีอยู่ร้านเดียวด้วย สู้เมือง ไทยไม่ได้ถ้าเป็นเมืองไทยรับรองว่าต้องมีร้านเปิดขึ้นอีกสิบกว่าร้านใกล้ๆกันนั่นแหละ และทุกร้านคง จะขึ้นป้ายว่าบาบีกูลิง ร้านแรกสูตรเก่าดั้งเดิม ให้คนกินงงเล่นซะอย่างนั้นแหละ

นี่ละครับนิสัยคนไทยที่ชอบทำอะไรตามหลังผู้อื่น แม้กระทั่งข้าราชการชั้นผู้ใหญ่เวลาลูกน้อง มีความคิดริเริ่มอะไรดีๆ เสนออะไรแปลกๆขึ้นมา จะแทงในบันทึกถามว่า “เคยมีตัวอย่างหน่วยงาน ไหน ทำมาก่อนหรือไม่? ถ้ามี ทำแล้วได้ผลประการใดนำเสนอขึ้นมาด้วย” ถ้าหน่วยงานไหนเถียงว่า ไม่มีเรื่องทำนองนี้ ผมขอท้าค้นแฟ้มงานเก่าๆของ กระทรวงท่านดูกันสักตั้งก็ยังได้ ถ้าท่านรายงานกลับ มาว่าไม่มีหน่วยงานไหนเคยทำมาก่อน เราจะเป็นหน่วยงานแรกที่ริเริ่ม ละก็เมินสะเถอะครับ ไม่มีวันได้ รับการอนุมัติ เพราะเหตุนี้ไงละครับมันถึงได้มีโกฮับเจ้าเก่าเต็มคลองรังสิต ไม่ต้องไปหัวเราะเยาะเค้า หรอกครับ ปัญญาชนอย่างซีเก้า ซีสิบยังคิดแต่ตามก้นเขาอยู่เลย นิสัยอย่างนี้ต้องเปลี่ยนแปลงครับ มิฉะ นั้นเราจะไม่มีวันตามชาติอื่นเขาทัน พูดถึงนิสัยแบบนี้ผมมีเรื่องตัวอย่างมาเล่าได้สามวันสามคืน แม้กระ ทั่งธนาคารพาณิชย์ระดับหัวแถวก็ยังมีเลยครับ เด็กรุ่นใหม่ทราบแล้วเปลี่ยนนิสัยพวกนี้ด้วย อย่าทำตาม อย่างโดยเด็ดขาด วกกลับเข้าเรื่องเดิมดีกว่า

วันหลังผมจะเล่าแต่เรื่องอาหารของบาหลีและอินโดให้ฟังเป็นรายการพิเศษให้นักกินอ่านกัน โดยเฉพาะ

วันที่ผมไปกินมีนักท่องเที่ยวเต็มร้านเลยมากกว่าคนพื้นเมืองอีก มีทั้งฝรั่ง จีน ญี่ปุ่น แต่ไม่ต้อง ห่วงครับ ไม่มีการจองล่วงหน้าว่าตรงนี้จัดไว้รอทัวร์กรุ๊ป ทุกคนต้องมาแย่งเก้าอี้ดนตรีกันทั้งนั้น วันนั้น ผมกินเสร็จออกมาจากร้านประมาณบ่ายสามโมงกว่าแล้ว คนก็ยังรอคิวกันแน่นเหมือนเดิม เฮ้อ! เห็น แล้วสงสัยว่าเจ้าของร้านจะเอาเงินไปเก็บไว้ที่ไหนนี่

โปรดสังเกตุจากรูป ตัวอาคารนั้นประดับไปด้วยงานปูนปั้นที่ละเอียดออ่นช้อย สวยงามอันเป็น ศิลปะของบาหลีโดยเฉพาะ ที่บานประตูก็จะมีงานแกะไม้ประดับไว้ด้วย ที่ริมรูปด้านขวามือท่านจะ เห็นต้นไม้ที่มีแต่ลำต้นไม่มีใบเลย นั่นละครับต้นลั่นทมที่นี่ แต่ไม่ใช้ต้นขนาดใหญ่หรอกนะครับ ต้น ขนาดนี้เรียกว่าแบบชินเดล็นๆเท่านั้นเอง

นั่นแหละครับคือเหตุผลแรกที่ทำให้คนมาเมืองนี้กันมากโดยเฉพาะนักท่องเที่ยว หลังจากที่คน ส่วนใหญ่อิ่มท้องกับบาบีกูลิงแล้ว ก็จะไปเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวที่ขึ้นชื่อของเมืองนี้ที่ชื่อว่า มังกี้ฟอร์เรซ

(Monkey Forest) ภาคภาษาไทยก็คือ ป่าของลิง

ที่นี่นักท่องเที่ยวจะตื่นตาตื่นใจมากกับป่ามากกว่า ลิง เพราะเมื่อเดินเข้าไป ต้นไม้แต่ละต้นนั้นใหญ่จริงๆ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นต้นไม้ที่อยู่ในตระกูลต้น ไทร แต่ละต้นนั้นน่าจะมีอายุร้อยปีขึ้นไป ท่านลองดูจากรูปถ่ายที่เอามาฝากก็แล้วกัน นักท่องเที่ยวที่มา จากเมืองใหญ่ๆที่มีแต่ป่าคอนกรีตมาเห็นป่าแบบนี้เข้าก็ชอบใจกันใหญ่ เท่าที่ลองซักประวัติความเป็น มาของมังกี้ฟอร์เรซ ได้ความว่าเดิมนั้นตรงนี้เป็นวัดเก่าแก่ มีต้นไม้ใหญ่เยอะเลยมีลิงมาอาศัยออกลูก ออกหลานมาเต็มไปหมด คนเลยชอบมาดูลิงมากกว่ามาวัด ในที่สุดวัดก็เลยยกให้กับทางเมืองเอาไปทำ

เป็นสถานที่ท่องเที่ยวเก็บค่าดูไปเลย เพราะเหตุนี้เองต้นไม้แต่ละต้นถึงได้ใหญ่มหึมาปานนั้น คงเป็นต้น ไม้ที่อยู่คู่กันมากับวัด

ลองมาเปรียบเทียบกับลิงที่ลพบุรีของเราดูบ้าง ลิงที่นี่อยู่ใจกลางเมือง แทบจะไม่มีต้นไม้ใหญ่ เลย นอกจากบริเวณศาลพระกาฬไม่กี่ต้น กรมป่าไม้จะลองทำดูบ้างไม๊ครับ? ในเขาใหญ่ของเรามีบริเวณ

หนึ่งที่มีลิงป่ามากมาย ออกมานั่งอยู่บนถนนเต็มไปหมด หากมีการพัฒนาให้มีที่จอดรถที่ตรงไหนสัก แห่งในบริเวณเขาใหญ่นั่นแหละครับ แล้วมีรถToreyให้นักท่องเที่ยวนั่งชมป่าและมาจอดลงบริเวณนี้ ทำทางเดินเล็กๆไปตามป่า ให้นักท่องเที่ยวธรรมดาๆที่ไม่ใช่นัก Tracking หรือนักดูนกที่ท่านจัดอยู่ แล้วนั้น ได้เดินดูลิงและชมนกชมไม้ในพื้นที่สัก ๕ – ๑๐ ไร่ ได้ตื่นตาตื่นใจกับป่าดงดิบบ้าง น่าจะล้วง เอาเงินจากนักท่องเที่ยวได้อีกหลายสตางค์ ท่านอาจจะมีเจ้าหน้าที่คอยดูแล แนะนำความปลอดภัยไป ด้วย หากท่านนำเสนอผู้ใหญ่แล้วโดนถามว่ามีที่ไหนเขาทำกันบ้าง? ตามธรรมเนียมของข้าราชการไทย

ส่วนใหญ่ที่ไม่ชอบเสี่ยง ท่านตอบไปได้เลยว่าที่บาหลีมีครับ ถ้าผู้ใหญ่ของท่านไม่เชื่อก็เอารูปในBlog ของผมให้ดูแล้วก็เขียนโครงการนำเสนอพร้อมกับพาไปดูงานที่บาหลี รับรองว่าผู้ใหญ่ของท่านจะรีบ เซ็นอนุมัติให้ไปดูงานแน่นอน อ้อ!อย่าลืมใส่ชื่อผู้ใหญ่ของท่านเป็นหัวหน้าคณะที่จะไปศึกษาดูงาน ครั้งนี้ด้วยนะครับ ถ้าท่านติดปัญหาเรื่องการห้ามข้าราชการเดินทางไปต่างประเทศก็แก้ไม่อยากครับ มี วิธีอยู่แล้วผมจัดการแก้ปัญหาให้มามากต่อมากแล้ว อยากทราบติดต่อกับผมหลังไมค์ได้ครับ ส่งคอม เม้นท์ของท่านมาได้ในหัวเรื่องนี้พร้อมกับบอกอีเมลล์ของท่านมาด้วย ไม่ต้องกลัวว่าใครจะเห็นคอม เม้นท์ของท่าน เพราะถ้าผมไม่เป็นผู้เอาขึ้นในBlogข้อความนั้นก็จะมีผมเห็นคนเดียว

ผมคิดว่าเราทุกคนต้องช่วยกันคนละไม้คนละมือในการโปรโมท์การท่องเที่ยวของเมืองไทย ท่านทราบไม๊ครับ? นักท่องเที่ยวที่มาเมืองไทยปีละสิบกว่าล้านคนนั้นเป็นที่อิจฉาตาร้อนของประเทศ เพื่อนบ้านแถวๆนี้กันมาก อินโดนีเซียทั้งประเทศในปีที่แล้วมีนักท่องเที่ยวมาแค่สี่ล้านกว่าคนเท่านั้น

และกว่าสามล้านคนมาเที่ยวเกาะบาหลี ประเทศอินเดียที่มีขนาดใหญ่กว่าเรามากมาย มีวัฒนธรรมเก่า แก่มีภูมิประเทศหลากหลาย แต่มีนักท่องเที่ยวเข้าประเทศปีละกว่าสองล้านคนเท่านั้น ในจำนวนนั้น สี่-ห้าแสนคนเป็นคนไทยที่เดินทางไปสักการะสถานที่สำคัญทางศาสนาพุทธ แต่อย่ามัวภูมิใจกับตัวเลข พวกนี้อญุ่เลยครับ เพราะทุกประเทศพยายามอย่างเต็มที่ในการช่วงชิงนักท่องเที่ยวจากเมืองไทย

ท่านอย่ามัวการท่องเที่ยวฯ ทำหน้าที่ในการโปรโมท์ให้ท่านเลย เค้ามีงานต้องทำมากมาย ไหน จะคอยวิ่งเต้นโยกย้ายตัวเองไปในตำแหน่งที่สูงขึ้น ไหนจะต้องคอยต้อนรับผู้ใหญ่ที่มาเยี่ยมเยีน ไหนจะ ต้องมองหาช่องทาง…อย่างที่เป็นข่าวครึกโครมไปทั่วโลกขณะนี้ หมดเวลาแล้วครับที่จะ มาคอยชี้นิ้ว โทษกัน

ภาคเอกชนนั้นท่านสามารถทำได้อีกมาก ท่านไปว่าแต่ทางภาครัฐว่าไม่ทำงาน ผมอยากจะบอก ว่าสภาหอการค้าของท่านในจังหวัดต่างๆนั้นทำได้อีกมากมาย ท่านอย่ามัวแต่ประชุมกิโต๊ะแชร์กันอยู่ เลยครับ มันหมดยุคหมดเวลาแล้ว สมาชิกสภาหอการค้าในจังหวัดต่างๆสมัยนี้ท่านก็จบปริญญาตรีกัน แทบทั้งนั้น ท่านถามตัวเองบ้างหรือเปล่าว่าท่านทำอะไรบ้างให้กับจังหวัดของท่าน? มีหลายสภาหอ การค้าฯที่ทำงานเก่งมาก และผมต้องขอชมเชย ท่านทราบไหมว่าสภาหอการค้าในประเทศจีนนั้นมีบท บาทมากกว่าทางราชการจีนด้วยซ้ำไป เข้ารู้จักระบบข้าราชการดี และไม่อยากจะคุยกับภาคราชการด้วย เขาคุยกับสภาหอการค้าในประเทศต่างๆครับ

มีที่ท่องเที่ยวเยอะแยะในเมืองไทยที่รอให้มีการพัฒนา ยกตัวอย่างเช่น การไปดูปลาโลมาสีชมภู ที่ขนอมหากมีการพัฒนาให้ดี ท่านสามารถดึงนักท่องเที่ยวปีละหลายล้านคนที่มาถึงสมุย ถึงภูเก็ตแล้ว ให้มาต่อถึงขนอมได้ไม๊? ขนาดประเทศฟิลิปปินส์ที่ไม่มีอะไรสู้บ้านเราได้เลยในทางท่องเที่ยว เขา สามารถจัดพานักท่องเที่ยวไปว่ายน้ำกับปลาฉลามวาฬในทะเลที่เกาะแห่งหนึ่ง ทั้งๆที่การคมนาคมไปยัง เกาะแห่งนั้นแสนที่จะไม่มีความสะดวกแต่อย่างใด

 

ขอประธานโทษที่ออกนอกเรื่องมาเยอะมาก ว่าจะพาไปดูลิงที่มังกี้ฟอร์เรซกลับมาพล่ามเรื่อง เมืองไทย ขออภัยด้วย ย้อนกลับมาเรื่องลิงที่นี้ ผมถ่ายรูปลิงมาให้ดูแค่ตัวเดียว เพราะลิงที่นี่ไม่แตกต่าง กว่าลิงเมืองไทย แต่อยากจะให้ดูสภาพโดยรอบมากกว่า พื้นที่ก็ไม่กว้างขวางมากนัก ผมกะว่าไม่น่าจะ เกินสิบไร่ เขาทำทางเดินให้วกไปวนมา เพื่อให้รู้สึกว่ามันใหญ่โต นักท่องเที่ยวก็เดินกันเพลินไป สมกับ การนั่งรถมาชั่วโมงครึ่ง

 

 

พอออกจากมังกี้ฟอร์เรซก็เป็นร้านค้า ร้านอาหารให้นักท่องเที่ยวได้เดินดู เดินซื้อกัน พอเหนื่อย ก็แวะกินน้ำกินข้าวอีกสักมื้อหนึ่งก่อนกลับ ล้วงกระเป๋าเอาเงินจากนักท่องเที่ยวได้อีกมากมาย คิดตัว เลขแบบเด็กๆ นักท่องเที่ยวหนึ่งคนเอาเงินมาใช้จ่ายประมาณ 1,000. US$ ในหนึ่งปีมีนักท่องเที่ยวมา ที่เกาะนี้ประมาณสามล้านคน เอาเงินมาทิ้งไวปีละ 3,000 Million US$ หรือประมาณ 30,000,000Million Rupee เท่านั้นละครับ สำหรับเกาะเล็กๆขนาดใหญ่ประมาณสี่เท่าของเกาะภูเก็ต ท่านทราบหรือไม่ว่า ที่เกาะเล็กๆนี้มีเครื่องบินๆตรงโดยไม่แวะพักที่ไหนจาก กรุงโซล กรุงไทเป โอซาก้า โตเกียว นอกเหนือ จาก ฮ่องกง กรุงเทพ และสิงคโปร์

ภูเก็ตเป็นยังไงบ้างครับ? หนาวไม๊ครับ?